Maandag 30 juli

Pffftt. Het is de eerste dag van de laatste week. Wat een raar gevoel. Maar misschien komt dat rare gevoel ook wel omdat wij deze week moeten presteren. Alles wat we geleerd hebben, moet er deze week uitkomen. Voor mijn ochtendseminar ‘Was ist Deutschland?’ geef ik vandaag een presentatie over de familie Scholl. Broer en zus Hans en Sophie Scholl zijn onderdeel van de verzetsgroep Die Weisse Rose in de Tweede Wereldoorlog. Ik vertel over hun heldendaden; hoe ze informatie verspreidden over wat er toentertijd werkelijk gebeurde met bijvoorbeeld de Joden. ’s Middags weer Duitse taalles gekregen. ’s Avonds was er salsales, en die mag niet gemist worden. We leren steeds meer tricks. Na de les, vertrekken we naar de bar MeaMea om met onbekenden onze skills te showen. Het was weer geweldig!

Dinsdag 31 juli

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar jeetje, we komen nog meer bij het einde en iedereen voelt het. Vandaag staat er naast de seminar en Duits les geen extra activiteit gepland. Dan plannen we zelf wat! Het is zulk warm weer, rond de 35 graden zal wel kloppen. De hele dag in gebouwen les krijgen zonder airco is dan erg vermoeiend haha. Om even een vergelijking te geven over de situatie: soms weet je even niet wat je moet eten, maar je weet dat je iets nodig hebt. En dan neem je die eerste hap soep, en denk je, ja, ik had wat zouts nodig! Zo ging het ook deze dag met het zwemmen. De hele dag wist ik dat ik iets wilde, maar niet precies wat. Zwemmen was het antwoord. En wat voelt die eerste hap soep dan goed! We gaan met een klein groepje ernaartoe, en genieten optimaal van het water. Man, wat voel ik mij gelukkig J

Woensdag 1 augustus

Vandaag gaan we naar Point Alpha. Dit is een punt dat nog duidelijk de scheiding tussen West- en Oost-Duitsland aangeeft. Hier gaan we met de bus naartoe. Halfuurtje rijden, prima, lekker die oogjes nog even dicht doen. We krijgen daar een rondleiding, en iedereen komt eigenlijk tot de ontdekking dat we al veel weten wat de begeleidster ons vertelt. Het is ongelofelijk hoe spannend het in die tijd was, en hoe vaak er bijna een nieuwe oorlog was ontstaan. ’s Avonds doen nog velen een drankje in de stad. Een glimlach is weer op mijn gezicht te vinden.

Donderdag 2 augustus

De laatste officiële lessen zijn vandaag! Het is zo vreemd dit. Ik kan het bijna niet omschrijven. Aan het begin zie je nog vier weken voor je, en dan opeens zie je vier weken achter je. Je bent zoveel herinneringen rijker.

Vandaag de toets van ‘Was ist Deutschland?’ waarbij we een essay schrijven in het Duits over hoe Duitsland Duitsland is geworden, en wie Duitsland nu eigenlijk is. Na anderhalf uur pennen is hij eindelijk af en ik verwacht stiekem toch wel een voldoende ^^. Bij Duits les ’s middags hebben we het over uitdrukkingen in het Duits gehad. Alles hat ein Ende nur die Wurst hat zwei.

Vrijdag 3 augustus

Geen les meer vandaag. Een leeg gevoel. Ik breng mijn mooie mountainbike terug naar de eigenaar. Ik begin alvast met inpakken voor zaterdag. Dat inpakken kost toch nog wel veel tijd haha. ’s Middags is de diploma-uitreiking. Iedereen is helemaal net gekleed. Ik heb zelf mijn witte broek aan met mijn abba-shirtje. Helemaal blij. Iedereen krijgt zijn diploma. Weer helemaal blij. Joelen dat we doen bij iedereen! Zo mooi om het contrast te zien tussen de eerste dag en de laatste dag. De eerste dag is timide, behouden en de laatste dag is extravert, intens. We dineren met zijn allen, en zoals we gewend zijn, is het eten weer van topkwaliteit! Buikje rond, dan naar buiten om foto’s te maken. Ik wil niemand vergeten. We lachen, lachen en lachen. We schieten zoveel foto’s. We bedanken zoveel mensen, geven knuffels, ontvangen knuffels. Niemand wil afscheid nemen. Mensen gaan naar huis om even te douchen, zich om te kleden en dan daarna met zijn allen te verzamelen in het park. Ik ga met wat mensen al meteen naar het park. Daar chillen we bij de fontein, muziekje op. De summervibe is zeker aanwezig. Later op de avond komt iedereen, zitten we daar met zijn allen. Het wordt donker, dus doen we onze mobiele zaklampen aan en zetten daar flessen met water op. Toch vet, die eigengemaakte lavalampen. Dan is het de tijd voor de stad, en gaan we heerlijk met zijn allen stappen. Man o man, wat houd ik van deze mensen en wat ga ik ze missen. Ik heb aan iedereen verteld wat hen zo geweldig maakt. Het was een persoonlijke avond. Toen niemand keek, toch wel even een traantje laten fluisteren over mijn wang.

Zaterdag 4 augustus

Zozo, 4 uur ’s ochtends terug in het mooie huisje in Fulda. Wat een avond stappen. Dan lig ik eindelijk in mijn bed en voel ik me nostalgisch. Over een uur voel ik me heel anders want om 5 uur ’s ochtends gaat opeens het BRANDALARM af bij de bakkerij tegenover ons! Dus ik sprint uit mijn bed, ren naar buiten om te kijken of ik iemand kan helpen, vals alarm. Loos alarm. Ja, bedloos, dat was ik op dat moment en ik wilde helemaal niet bedloos zijn op dat moment. Maar oke, allang blij dat er niets ernstigs was, ga ik terug naar mijn bed. Ik hoor andere huisgenoten eerder vertrekken. Om 8 uur ontdek ik dat ik gewoon niet meer in slaap kom. Ik ga naar beneden, pak een ontbijtje, praat nog met de laatste mensen en zie iedereen weggaan. Ik ben de laatste die vertrekt. Helemaal alleen in het huis besluit ik om me dan alvast maar af te melden bij de ISU Fulda opdat ik dan nog even de stad in kan of iets anders leuks. En ik kom daar, en bij de tutoren is het nog super gezellig. Ik zit daar nog even, neem weer afscheid van dezelfde mensen van wie ik gisteren ook al afscheid heb genomen, en zie weer iedereen weggaan. De tutoren vragen of ik nog even met hen meega naar hun huis, omdat ik toch nog zo lang moet wachten. Van mij hoor je geen nee. Dus ik met hen mee, met al mijn koffers, drinken we even wat, blijkt dat een van hun vrienden hulp nodig heeft bij het verhuizen. Dus zo, op de dag van vertrek, heb ik wel honderd keer de trap op en af gelopen om een onbekende Duitse te helpen verhuizen. Ik vond het weer lachen. Later, na mijn treinreis, zijn mijn ouders zo lief om me op te halen van het treinstation. Ik waardeer mijn bed thuis toch ook wel heel erg!

Wat was dit een geweldig avontuur. Ik heb zoveel nieuwe dingen gedaan en had van tevoren nooit gedacht dat ik dit zo leerzaam, spannend en interessant zou vinden. Het oversteeg al mijn positieve verwachtingen, en die waren al hoog! Extra dank naar alle deelnemers van de ISU, de tutoren, de mensen die het hele programma opgezet hebben, aan mijn ouders, aan Anna, aan de familie Wagner en het vriendschapscomité van Dokkum. Deze reis heeft substantieel bijgedragen aan mijn geluk J